Halina Konopacka (1900-1989)

Życiorys

Halina Konopacka urodziła się 26 lutego 1900 roku w Rawie Mazowieckiej. Dorastała w zamożnej, mieszczańskiej rodzinie otoczona miłością rodziców Jakuba i Marianny z Raszkiewiczów. Była świetną uczennicą i sportsmenką.

W czasie studiów na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego trafiła do lekkoatletycznej sekcji AZS Warszawa. W tamtym okresie nie wiązała jeszcze przyszłości ze sportem. W 1923 roku została dostrzeżona przez francuskiego trenera Maurice Baquet’a. Ten zachęcił ją do rozpoczęcia profesjonalnej kariery. Konopacka uprawiała rzuty dyskiem i oszczepem, pchnięcie kulą, a także skoki wzwyż i w dal. Rok później po raz pierwszy została mistrzynią Polski w dwóch konkurencjach - rzucie dyskiem i pchnięciu kulą. Kilka lat później ustanowiła swój debiutancki rekord świata w rzucie dyskiem, wynoszący 34,15 metra. Przez całą karierę zdobyła łącznie aż 27 tytułów mistrzyni Polski w różnych dyscyplinach lekkoatletycznych.

Dnia 31 lipca 1928 roku w Amsterdamie, wygrywając konkurs dyskobolek, zdobyła dla Polski pierwszy w historii złoty medal Igrzysk Olimpijskich, wynikiem 39,62 metra, ustanawiając jednocześnie nowy rekord świata. W czasie tej samej Olimpiady dziennikarze ogłosili Halinę Konopacką Miss całej imprezy. Za każdym razem, gdy nasza mistrzyni pojawiała się na stadionie, widownia szalała z zachwytu. Do końca swojej kariery nie została pokonana w rzucie dyskiem w żadnych zawodach.

W najszczęśliwszym, jej zdaniem, 1928 roku poślubiła pułkownika Ignacego Matuszewskiego, dyplomatę, szefa oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, jednocześnie ministra skarbu II Rzeczypospolitej.

W 1931 roku Halina Konopacka zakończyła profesjonalną karierę sportową. Poświęciła się sztuce. Już wcześniej pisała wiersze oraz malowała obrazy, lecz od tego roku to stało się dla niej sensem jej życia. Jej prace niejednokrotnie publikowane były w okresie międzywojennym w znanych czasopismach, takich jak „Wiadomości Literackie” czy „Skamander”.

We wrześniu 1939 roku towarzyszyła mężowi w czasie ewakuacji złota Banku Polskiego, którą ten organizował. Była jednym z kierowców prowadzących ciężarówki z narodowym skarbem polskim na trasie z Polski przez Rumunię nad Morze Czarne, a później do Francji. Po zajęciu tego kraju przez Niemcy musiała się przeprowadzić. Dotarła do Hiszpanii, skąd trafiła do Stanów Zjednoczonych. Tam mieszkała już do końca życia.

Po śmierci Ignacego Matuszewskiego w 1946 roku powtórnie wyszła za mąż. Drugim wybrankiem jej serca był Jerzy Sczerbiński, który zmarł w 1959 roku. Po tym traumatycznym przeżyciu przeniosła się na Florydę. Tam dalej rozwijała swój talent artystyczny. Zajmowała się głównie malowaniem kwiatów.

Po wojnie odwiedziła Polskę tylko trzy razy w latach 1958, 1970 i 1975, lecz jej serce biło nadal dla naszego kraju. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi w 1929 r., Srebrną Odznaką Orderu Zasługi PRL w 1978 r. w 50. rocznicę olimpijskiego zwycięstwa, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski dopiero w 1989 r.

Zmarła 28 stycznia 1989 roku w Daytona Beach na Florydzie. Urna z jej prochami 18 października 1990 roku spoczęła na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, na jej ukochanej polskiej ziemi. Po wielu dekadach wraca pamięć o Pierwszej Złotej Polskiej Damie. Dla nas stanowi Ona wzór wszechstronności godny naśladowania przez współczesną młodzież.