Po wybuchu I wojny światowej wraz z drużyną skautów im. Dionizego Czachowskiego pod dowództwem Antoniego Novaka wyruszył z Jarosławia do Jasła, gdzie wstąpił do Legionu Wschodniego. Kiedy 21 września 1914 r. od żołnierzy Legionu Wschodniego zażądano złożenia przysięgi według roty, Chruściel odmówił. To przesądziło o tym, że w czasie I wojny światowej nie dane mu było założyć polskiego munduru. Pod koniec września tego samego roku został wcielony do armii austriackiej. Podczas służby został tam dwukrotnie ranny. Za odwagę otrzymał kilka odznaczeń wojskowych oraz stopień porucznika.

Od maja 1915 roku dowodził plutonem, był instruktorem szkoły podoficerskiej i dowódcą kompanii 90. pułku piechoty. Dzięki niemu ten pułk w listopadzie 1918 r. powrócił do Jarosławia. Była to jedyna w armii austriackiej jednostka, która z bronią i sprzętem wojskowym wróciła do garnizonu.

W grudniu 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim jako dowódca 5. kompanii 14. pułku piechoty, który został utworzony z dawnego 90. pp. Brał udział w wojnie polsko – bolszewickiej. W uznaniu za odwagę i męstwo na polu walki odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.

Od grudnia 1921 r. dowodził I batalionem 14. pp. W październiku 1922 r. został przeniesiony do 42. pułku piechoty, dowodził 3. kompanią, a od września 1923 r. - 6. kompanią. Rok później 1923 r. był przeniesiony do Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. Dowodził tam 2., 3. i 4. Kompanią. Od maja 1927 r. był dowódcą II batalionu 6. pułku strzelców podhalańskich.

Od września 1931r. był wykładowcą, a od kwietnia 1932 r. kierownikiem kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W październiku 1934 r. został przeniesiony na stanowisko kierownika przedmiotu taktyki piechoty w WSWoj. Z  początkiem 1937 roku zaczął pełnić obowiązki zastępcy dowódcy pułku piechoty we Lwowie, a następnie został mianowany dowódcą 82 pp., który nosił swą tradycyjną nazwę: Pułku Strzelców Syberyjskich.  Jednocześnie w latach 1935-1937 był członkiem komitetu redakcyjnego "Przeglądu Piechoty".