Zofia Skłodowska - Najstarsza córka Skłodowskich urodziła się 1 sierpnia 1861. Z pamiętnika brata, Józefa: „…Była bardzo inteligentna, zdolna i pracowita. Mimo długiej przerwy w nauce, z powodu wyjazdu z matką na jej leczenie na południe, zdała bez opóźnienia egzamin wstępny do gimnazjum rządowego. Utkwiły mi w pamięci jej mapy wielobarwne, nadzwyczaj pięknie wykończone. Miała żywą wyobraźnię i zdolności literackie. Nieraz godzinami opowiadała nam fantastyczne historie, których słuchaliśmy z natężoną uwagą. Układała też dla nas powiastki i komedyjki, znajdując w tych poczynaniach upust nie tylko dla przyrodzonych zdolności, lecz i dla uczuć opiekuńczych w stosunku do młodszego rodzeństwa…"

Ewa Curie w książce Tomasza Pospiesznego Nieskalana sławą opisała ją tak „Zosia najstarsza z rodzeństwa. Pomimo jeszcze niespełna dwunastu lat wydaje się ona w porównaniu do tamtej gromadki osobą niemal dorosłą. Bujne popielatoblond włosy, lekkie i kręte, spływają jej swobodnie na ramiona. Twarz ma prześliczną, uduchowioną jak Madonna i szare oczy pełne jakichś tajemniczych tęsknot-snów…”

Zosia bardzo opiekowała się mamą podczas choroby. Ubierała ją, rozbierała, gotowała dla niej ziółka, przygotowywała herbatę rano i wieczór. Musiała być nad wiek dojrzała skoro to jej powierzono opiekę nad mamą. Poświęcając czas chorej mamie uczyła się historii, geografii, arytmetyki, niemieckiego i francuskiego. Zosia bardzo dobrze miała się we francuskich szkołach. Odbierała nagrody i gratulacje. W tym samym czasie przygotowywała się do I Komunii św. Była bardzo mądra i szybko się uczyła.

Wśród uczniów Władysława wybuchła epidemia tyfusu. Córki Zosia i Bronia zaraziły się. Bronia pokonała chorobę. Najstarsza Zosia nie wygrała walki z chorobą i w wieku 15 lat, 31 stycznia 1876 roku zmarła. "biało ubraną i mimo króciutko przy samej skórze ściętych włosów piękną jak marzenie, jak obraz, ujrzeli ją po raz ostatni. Z trumny przesłała im ostatni uśmiech warg zastygłych" - Nieskalana sławą, Tomasz Pośpieszny. Pochowano ją w grobie rodzinnym na Warszawskich Powązkach

Józef Władysław Skłodowski - urodził się w 1863 roku. Brat Marii Skłodowskiej w roku 1881 ukończył gimnazjum ze złotym medalem. Następnie w latach 1881 do 1886 studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu studiów uzyskał dyplom lekarski cum eximia laude 9 grudnia 1866. Po otrzymaniu takiego tytułu praktykował jako lekarz na oddziale chorób wewnętrznych przez krótki czas w Szpitalu Praskim, a w później także w Ostrowie Podlaskim.

W 1891 r. zajął stanowisko zastępcy głównego lekarza Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Po roku awansował na zastępcę lekarza obwodowego. Wtedy pełnił funkcję sekretarza w Warszawskim Komitecie do Walki z Zagrażającą Miastu Epidemią Cholery.

W 1896 roku zajął posadę lekarza oddziałowego w polskiej kolei. Od 1887 r. pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, początkowo na oddziale wewnętrznym do 1893 r. u Teodora Dunina, a następnie na oddziale chirurgicznym u Władysława Krajewskiego. W 1909 r. dostał stanowisko ordynatora oddziału internistycznego po śmierci Dunina. W 1915-16 był kierownikiem oddziału infekcyjnego w prowizorycznym szpitalu na ulicy Pokornej. W 1917 roku objął posadę ordynatora na

oddziale czerwonkowym w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Podczas, gdy Polska odzyskała niepodległość został głównym konsultantem chorób wewnętrznych Dyrekcji Warszawskiej Polskich Kolei Państwowych. W roku 1926 przeszedł na emeryturę.

Czego dokonał?

Jeden z pierwszych lekarzy, który odważył się zastosować sztuczną odmę w leczeniu chorób płuc oraz nakłucia lędźwiowego w chorobach neurologicznych i naświetlania promieniami X w chorobie Gravesa-Basedowa. Był tak zdolny, że opracował metodę leczenia zatrucia nerek za pomocą sublimatu. Stworzył wytyczne diagnostyczne w leczeniu cukrzycy. Wykonał ponad 30 prac publikowanych m.in. na łamach „Gazety Lekarskiej”, „Medycyny”, „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” i „Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej”.

Był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego w latach 1936-1937. Uczestniczył w zarządzie Związku Lekarzy Państwa Polskiego w latach 1923-1937. Brał udział w organizacji Instytutu Radowego im. Marii Skłodowskiej-Curie. Należał do spółki budującej sanatorium dla chorych na płuca w Zakopanem.

Początkowo był żonaty z Jadwigą z Kamieńskich (od 1891), żona zmarła w 1928. Owocem ich związku były dwie córki Janina, która zmarła jako dziecko w 1896 i Maria oraz syn Władysław urodzony w 1895. Po śmierci pierwszej żony postanowił więc ożenić się z jej siostrą Marią Kamieńską, z którą nie miał już żadnych dzieci. Zmarł 19 października 1937 w Warszawie i został pochowany na warszawskich Powązkach, kwatera nr 164, rząd III.

Bronisława Skłodowska (później Dłuska)- urodziła się 28 marca 1865 roku w Warszawie. Już jako nastolatka pragnęła pójść w ślady brata Józefa i zostać lekarzem. Ewa Curie przedstawiła ją jako białoróżową Brońcię z bujnymi jasnoblond włosami. Miała słaby wzrok.

Przerwane dzieciństwo

Gdy jej mama z najstarszą siostrą Zosią przebywały na leczeniu w Alpach i Nicei, siedmioletnia Bronia opiekowała się młodszymi siostrami – Heleną i Marią. Pomagała też w utrzymaniu domu. Francuska dziennikarka Natacha Henry, biografka Marii i Bronisławy, podkreśla, że Bronia już w wieku ośmiu lat umiała przyrządzać doskonały żurek i barszcz. Potrafiła zrobić dobry bigos.

Pod koniec lat siedemdziesiątych, gdy zmarła jej siostra Zosia i mama, trzynastoletnia Bronia przejęła gospodarstwo domowe i udzielała korepetycji. Była wzorową uczennicą. Maturę zdała ze złotym medalem. Jednak nie miała możliwości na dalsze kształcenie, ponieważ kobiet na ziemiach polskich nie przyjmowano wówczas na studia.

Uczęszczała wraz z siostrami na wykłady znakomitego Uniwersytetu Latającego, jednak ukończenie tych kursów nie dawało oficjalnych uprawień. Następnie wyjechała do Paryża studiować medycynę, zaś jej siostra Maria została w kraju i wspierała finansowo siostrę dorabiając korepetycjami. Była ambitną studentką. Specjalizowała się w ginekologii, położnictwie i opiece nad noworodkami.

Małżeństwo

Działała w polskich organizacjach wychodźczych, gdzie poznała działacza Polskiej Partii Socjalistycznej Kazimierza Dłuskiego, za którego wyszła za mąż w 1891. Rok później urodziła córkę Helenę, którą trzymał do chrztu Ignacy Paderewski. Już jako żona i matka obroniła w 1894 roku pracę doktorską poświęconą karmieniu piersią. Prowadziła nieformalny emigracyjny Salon Polski w Paryżu ze swoim mężem Kazimierzem. W tym salonie gościli sławni ludzie m.in. Ignacy Jan Paderewski, Henryk Sienkiewicz, Władysław Mickiewicz itd.

Wraz z mężem mieszkali w jednej z najuboższych dzielnic Paryża. Bronisława miała w latach 1894 – 1898 własny gabinet jako specjalistka od chorób kobiecych.

Powrót do kraju

W roku 1898 powróciła wraz z mężem do ojczystego kraju, następnie osiedliła się w Galicji. Wspólnie z mężem w roku 1902 otworzyli w Kościelisku w Zakopanem nowoczesne sanatorium dla chorych piersiowych.

W 1902 roku w Krakowie uzyskała dyplom lekarski i od tego czasu posiadała prawo do władania tytułem „doktor wszech nauk lekarskich”.

Osobiste tragedie

W 1903 roku zmarł jej syn pięcioletni Kazimierz z powodu zapalenia opon mózgowych.

Córka Bronisławy, Helena była jedną z pierwszych polskich taterniczek. Jej pasja zakończyła się 13 października 1909 roku z powodu wypadku w górach. Zmarła 13 października w 1921 w Chicago, popełniła samobójstwo.

W ciągłym ruchu

W 1911 roku Bronka towarzyszyła Marii przy odbiorze Nagrody Nobla z dziedziny chemii w Sztokholmie.

Koło sanatorium wybudowała willę, w której gościli m.in. Ignacy Paderewski, Henryk Sienkiewicz jak i również Józef Piłsudski przez dwa tygodnie w 1916 roku.

Dzięki wpływowi Bronisławy, rozpoczęto budowę muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem w 1913 roku.

W 1919 zamieszkała wraz z mężem w Aninie. Kupili tam majątek zwany Kaczą Kałużą, później ośrodkiem Helenów.

Razem ze swoim mężem zorganizowała prewentorium przeciwgruźlicze w Otwocku.

W roku 1923 działała wraz z rodzeństwem w Komitecie Daru Narodowego dla Marii Skłodowskiej-Curie.

Po śmierci swojej siostry Marii w 1934 roku gromadziła pamiątki w Instytucie Radowym, z myślą o założeniu muzeum, niestety spłonęły one w Powstaniu Warszawskim.

Została dwukrotnie odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1930 i 1933). W 1937 roku uzyskała odznakę Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Medal Niepodległości w roku 1938).

Zmarła 15 kwietnia 1939 roku po walce z ciężką chorobą. Została pochowana w grobie rodzinnym na Warszawskich Powązkach.

Helena Skłodowska-Szalay - urodziła się 20 kwietnia w 1866r. Była najmniej znaną spośród rodzeństwa Skłodowskich. „Hela w rozkwicie swoich 16 lat najładniejsza ze wszystkich wysoka smukła zręczna” - tak opisywała ją siostra Ewa w książce Tomasza Pospiesznego Nieskalana sławą.

Śpiewaczka i nauczycielka

Hela próbowała swoich sił jako śpiewaczka. Wydawała się najatrakcyjniejszą z sióstr Skłodowskich. Również ukończyła pensję Jadwigi Sikorskiej, uczęszczała na wykłady Uniwersytetu Latającego. Z zawodu była nauczycielką (tak jak marzyła od dzieciństwa). Udzielała się także w tajnej edukacji i była współorganizatorką szkoły na Woli dla dzieci warszawskich tramwajarzy. Zajmowała się pensją dla dziewcząt, pełniła także funkcję wizytatorki i udzielała prywatnych lekcji.

Wspomnienia o siostrze

Przyjaźniła się z Ignacym Paderewskim, Henrykiem Sienkiewiczem oraz Bolesławem Prusem. W 1897 roku wyszła za mąż za fotografa Stanisława Szalaya, który zmarł przedwcześnie w 1920. W czasie drugiej wojny światowej spłonęła należąca do Heleny teczka, zawierająca listy i zdjęcia sławnej siostry. W 1958 roku Helena opublikowała wspomnienia poświęcone Marii, w których opisała wspólnie spędzony czas, o sobie jednak pisząc bardzo niewiele.