Po zrzucie

Pierwsze akcje Szwieca

Po okresie aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do Obwodu Koneckiego AK jako inspektor Związku Odwetu, a następnie tworzonego Kedywu. W styczniu 1943 r jego bazą stała się wieś Michniów, gdzie rozpoczął współpracę z miejscową dywersją. 26 lutego 1943 r. razem z por. cc. Eugeniuszem Kaszyński „Nurtem” dokonał śmiałej akcji na Baranowskiej Górze na drodze Warszawa – Kraków w pobliżu Skarżyska-Kamiennej. W zasadzce brali udział pierwsi podkomendni stanowiący później trzon Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”.

Wiosną ppor. „Jakub” , kpr. Józef Domagała „Wilk” i por. „Ponury” rozpoczęli formowanie oddziałów. Wszyscy trzej wymienieni cichociemni weszli w skład dowództwa tworzącej się formacji. Obława 12/13 lipca 1943 r. na leśne wojsko oraz kłopoty aprowizacyjne zmusiły „Ponurego” do podzielenia swego wojska. Pod dowództwem ppor. „Robota” znalazł się Pluton I „Wilka” oraz Pluton II Warszawski złożony z żołnierzy „spalonych” w stolicy. W 60-osobowym składzie II Zgrupowanie przeszło w rejon Końskich. Bazą stały się lasy niekłańskie.  Dobre warunki bytu pozwoliły „Robotowi” na wykazanie swych zdolności dowódczych oraz podjęcie śmiałych działań wobec nieprzyjaciela. Jego działania wywołujące strach w Niemcach doprowadziły do nadania II Zgrupowaniu potocznej nazwy „Jakobbande” dodającej tylko polskiemu wojsku splendoru w zaistniałych okolicznościach.

Waldemar Szwiec miał umiejętności planowania. W nocy 19/20 sierpnia w Wąsoszy dokonał zasadzki na pociąg towarowy. W akcji brał także Oddział Dywersji Bojowej Koneckiego Obwodu ZWZ-AK.

Atak na Końskie

Następną akcją było zajęcie Końskich w rocznicę wybuchu II wojny światowej. 

Plan był ambitny. Szwiec  pisał w raporcie do swego przełożonego, porucznika Jana Piwnika „Ponurego”: 

Chcąc przekonać Niemców, że dywersja jest rzeczywiście poza miastem, podnieść ducha ludności w powiecie oraz zdeprymować żandarmerię, zdecydowałem się na skok na Końskie. Atak miał jeszcze jeden cel, a mianowicie: wykazanie własnym żołnierzom niskiej wartości moralno-bojowej żandarmerii i naszej nad nimi wyższości w tym kierunku przy walce wręcz. 

Należało doskonale zaplanować akcję, szczególnie biorąc pod uwagę, że oddział „Robota” liczył jedynie 64 ludzi. Z kolei w Końskich i okolicy stacjonowało około 1800 Niemców i Ukraińców. 

Dysproporcja sięgała więc blisko trzydzieści do jednego! Jednak to nie zniechęciło doskonale wyszkolonego Cichociemnego. Po sporządzeniu planu działania zapadła decyzja, że atak zostanie przeprowadzony w nocy z 31 sierpnia na 1 września. 

Krótko przed 22.00 podporucznik Szwiec i jego ludzie przystąpili do zajmowania pozycji. Rzecz jasna najważniejszym elementem planu był efekt zaskoczenia. Dlatego oddział został podzielony na kilka grup uderzających jednocześnie. 

„Robot” z trzecim plutonem skierował się ku stacji transformatorowej, aby wyłączyć prąd w całym mieście. Był to jednocześnie sygnał dla pozostałych żołnierzy, że czas zaczynać. 

Wszystko poszło zgodnie z planem i kilka minut przed północą Końskie pogrążyły się, ku uciesze partyzantów, w ciemnościach. Natychmiast otworzyli ogień w kierunku koszar żandarmerii. Komendant posterunku starał się wezwać stacjonujący w pobliżu miasta pluton Ostlegionu, jednak, że linia telefoniczna zawczasu została przecięta. 

Szwiec i reszta akowców ruszyła do magazynów spółdzielni Społem. Sąsiadowały one z silnie strzeżonym więzieniem. Po krótkiej wymianie ognia Polacy przystąpili do załadunku na zdobyczną ciężarówkę odzieży, tekstyliów i artykułów spożywczych. 

Po dwugodzinnej walce, akowcy zaczęli się wycofywać z miasta. Kierowali się na południowy wschód w stronę wsi Czerwony Most, skąd dzielił ich tylko krok od koneckich lasów, w których czekało na nich bezpieczne schronienie. 
Plan został zrealizowany, a nikt z atakujących nie zginął. Zdobyto potrzebne zapasy, zlikwidowano pięciu niebezpiecznych konfidentów. Ponadto Niemcy stracili sześciu żandarmów, a wrażenie jakie wywołała akcja było wręcz piorunujące.

Problemy, choroba i śmierć

Następnym wydarzeniem było wezwanie żołnierzy komendanta „Ponurego” na uroczystość wręczenia sztandaru Świętokrzyskim Zgrupowaniom Partyzanckim AK. Święto pokrzyżowała jednak kolejna obława na partyzanckie oddziały. 
Wrześniowa koncentracja, zła pogoda i zmęczenie ciągłym wymykaniem się wrogowi zmusiło oddział do odpoczynku. Rozbili obóz w lesie pod Wólką Zychową, gdzie szykowano się powoli do przetrwania zimy.  
11 października Szwiec zachorował. Przeszedł na kurację do Wielkiej Wsi. 14 października 1943 r. na skutek por. Jerzego Wojnowskiego „Motora” doszło do obławy. Kordony niemieckiego wojska odcięły dowódcę od oddziału. W ostatniej chwili „Robot” przekazał rozkaz o ewakuacji wojska. Sam zaś miał dołączyć do nich w umówionym w lesie miejscu. Nie dotarł tam. 
Podczas próby przebicia się przez niemiecki pierścień został zabity serią z karabinu maszynowego. Żołnierze zostali pochowani na polu, gdzie padli. „Robotowi” na szyi pozostawiono chustę zrobioną ze spadochronu, na którym skoczył do Kraju. Osamotniony oddział przebił się przez obławę i dotarł na Wykus na październikową koncentrację na rozkaz komendanta „Ponurego”. Były to ostatnie chwile II Zgrupowania pozbawionego dowódcy.  W 1946 r. ekshumowali ciało swego dowódcy oraz kolegów i złożyli na koneckim cmentarzu w Kwaterze Partyzanckiej.   
Po śmierci dowódcę awansowano do stopnia majora. Był bowiem jednym z tych cichociemnych, którzy nie zostali awansowani po skoku. Otrzymał także Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Order Krzyża Grunwaldu III klasy i czterokrotnie nominowany był do Medalu Wojska.