Sukces wydawniczy tym razem nie szedł w parze z życiem prywatnym. W czerwcu 1887 małżeństwo zawarte z Natalią Heleną Tarnowską zostało rozwiązane. Prawie dwa następne miesiące Andriolli spędził w podróży. W tymże czasie, jak zwykle, tworzył liczne szkice i rysunki zwiedzanych okolic. Wiosną 1888 r. Andriolli przebywał w Brzegach i pracował nad pomysłem zilustrowania wszystkich dzieł poetyckich i dramatycznych Mickiewicza. W 1889r. we Lwowie został wydany  Pan Tadeusz zawierający pomniejszone ilustracje Andriollego. W kwietniu 1889 r. w pracowni artysty w Warszawie zostały wystawione rysunki: Alf i Halban w porcie Kłajpedy, Śmierć Wallenroda, Uczta, Spowiedź Robaka  oraz Portret Adama Mickiewicza. W czerwcu Andriolli ruszył konno na wyprawę wzdłuż biegu Wisły. W związku z przywiezionymi z wyprawy szkicami artysta planował przygotować album i wydać go jako Brzegi Wisły albo Wspomnienia z Pienin. W 1890 r. wzmogła się fala krytyki, a atmosfera wokół artysty stawała się coraz bardziej obojętna. „Krytyka jest rzeczą konieczną i pożyteczną, ale przede wszystkim musi być pisana przez ludzi, którzy sami coś umieją i wszechstronne posiadają wykształcenie, a nadto trzeba, aby pisali ją atramentem, a nie żółcią.” – komentował Andriolli. Pracował nad ilustracjami do Dziadów oraz Konrada Wallenroda Adama Mickiewicza. W marcu 1892 r. w pracowni przy ul. Oboźnej Andriolli wystawił kilka swoich prac. Wśród nich był karton pt. Skąd wracali Litwini, który przez krytyka Czesława Jankowskiego został uznany za najdojrzalsze dzieło Andriollego.

   Wiosną, latem i jesienią pracował nad obrazami przeznaczonymi dla wielu kościołów na terenie dzisiejszego Mazowsza. W listopadzie pojechał do Petersburga, po powrocie wypoczywał w Brzegach. Po kilku tygodniach pobytu niestety nie przyszło żadne polepszenie. „(…) Część maja i czerwiec cały zeszedł na kuracji stało się oczywiste, że sprawa jest beznadziejna, a dni jego policzone. Pierwotny projekt posłania pacjenta do Sławuty, ze względu na szybko postępujący upadek sił okazał się niewykonalnym. Wybrano więc punkt bliższy, jakim był Nałęczów. Artysta został umieszczony w Zakładzie Leczniczym w Nałęczowie. Pod koniec lipca „uczuł się tak wyczerpanym, że już ani stać, a tym bardziej chodzić, ani nawet siedzieć o własnej sile nie był w stanie”. Ostatnie dni życia spędził z siostrą i siostrzenicą. Elwiro Michał Andriolli zmarł 23 sierpnia 1893 roku w Nałęczowie, a dnia 26 sierpnia, po uroczystościach pogrzebowych, na których przybyło wielu zacnych gości, został pochowany na cmentarzu parafialnym. Grób Andriollego powstał w Nałęczowie na fundamencie z piaskowca został postawiny granitowy pomnik z popiersiem artysty i z epigramem.